Οι εκρήξεις θυμού των μωρών ξεκινούν μετά το πρώτο έτος της ζωής τους και κορυφώνονται γύρω στα δύο τους χρόνια.
Αυτό το χρονικό διάστημα σηματοδοτεί την ανάπτυξή τους.
Τότε είναι που ένα μωρό αρχίζει να αποκτά αίσθηση του εαυτού του και να γίνεται σιγά σιγά πιο ανεξάρτητο.
Επίσης, είναι η εποχή που το παιδί δεν μπορεί ακόμα να μιλήσει, ώστε να εκφράσει τις ανάγκες του.
Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για τις εκρήξεις θυμού που προκύπτουν.
Όταν νιώθει κουρασμένο, πεινασμένο ή άρρωστο, οι εκρήξεις αυτές γίνονται συχνότερες ή επιδεινώνονται.
Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτά τα ξεσπάσματα αρχίζουν να υποχωρούν καθώς περνάει ο καιρός και εξαφανίζονται μέχρι την ηλικία των τεσσάρων.
Τα ξεσπάσματα θυμού είναι φυσιολογικό κομμάτι της ανάπτυξης και δε συμβαίνουν επειδή ο γονιός είναι κακός, ανεπαρκής ή επειδή κάνει κάτι λάθος.
Συμπτώματα
Κατά τα ξεσπάσματα θυμού το παιδί μπορεί να κλαίει, να φωνάζει και να ουρλιάζει ή να κλαψουρίζει, να κλωτσά ό,τι βρίσκει μπροστά του και να χτυπά πρόσωπα ή αντικείμενα, να δαγκώνει, ακόμα και να κρατάει την αναπνοή του.
Σίγουρα πάντως είναι νευρικό και ηρεμεί δύσκολα.
Αντιμετώπιση
Οι γονείς θα πρέπει να μάθουν να διαχειρίζονται τις εκρήξεις θυμού με συγκεκριμένους τρόπους.
Αρχικά είναι σημαντικό να παραμένουν ήρεμοι.
Εφόσον αυτό είναι δυνατό, δεν θα πρέπει να αφήνουν μια έκρηξη θυμού να διακόπτει ό,τι κάνουν, όπως και να μην αντιδρούν με θυμό ή απειλές.
Με αυτόν τον τρόπο το παιδί θα καταλάβει ότι η έκρηξή του δεν αρκεί για να τραβήξει την προσοχή του γονιού του ώστε να πετύχει αυτό που θέλει.
Αν το παιδί είναι σε ηλικία που μπορεί να καταλάβει -αυτό δεν μπορεί να συμβεί πριν από τον ενάμιση χρόνο της ζωής του- ο γονιός χρειάζεται να περιμένει την κατάλληλη στιγμή μετά την έκρηξη θυμού για να εξηγήσει στο παιδί τη συμπεριφορά του.
Και πάλι εφόσον αυτό είναι εφικτό, ο γονιός θα πρέπει να προσποιηθεί ότι δε συμβαίνει τίποτα.
Αν το παιδί βρίσκεται σε ασφαλές μέρος, καλό είναι ο γονιός να το αφήνει μόνο του μέχρι να ηρεμήσει.
Παρόλα αυτά συμπεριφορές όπως οι κλωτσιές και τα χτυπήματα σε τρίτους δεν θα πρέπει να αγνοούνται, όπως και η ρίψη αντικειμένων που μπορούν να προκαλέσουν τραυματισμούς.
Επίσης, αν το παιδί ουρλιάζει ανεξέλεγκτα ούτε αυτό θα πρέπει να αγνοείται.
Σε αυτές τις περιπτώσεις ο γονιός χρειάζεται να απομακρύνει το παιδί από το περιβάλλον καθώς και τα αντικείμενα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ζημιά.
Αν παρόλα αυτά το παιδί δεν ηρεμεί ενώ βρίσκεται στο σπίτι, καλό είναι να μεταφέρεται σε ένα άλλο δωμάτιο και να απομακρύνεται από κοντά του οτιδήποτε μπορεί να του αποσπάσει την προσοχή.
Αν πάλι βρίσκεται σε δημόσιο χώρο, οι γονείς θα πρέπει να αγνοούν το ξέσπασμα θυμού, εκτός αν υπάρχει πιθανότητα τραυματισμού του ίδιου του παιδιού ή κάποιου άλλου ατόμου.
Σε αυτήν την περίπτωση το καλύτερο είναι το παιδί να απομακρύνεται από τον χώρο για να μην ενοχληθεί περαιτέρω ο υπόλοιπος κόσμος που βρίσκεται εκεί.
Μερικές φορές είναι αποτελεσματικό το παιδί να παίρνει στα χέρια του ένα αντικείμενο που το ηρεμεί ή ο γονιός να του αποσπά την προσοχή αλλιώς.
Εποικοδομητικό μπορεί επίσης να είναι όταν οι γονιός δώσει στο παιδί να καταλάβει ότι κατανοεί τα συναισθήματά του.
Έτσι μπορεί να το ηρεμεί πιο γρήγορα, ιδιαίτερα αν αναζητά την προσοχή του.
Οι μέθοδοι επιβράβευσης όταν το παιδί συμπεριφέρεται καλά θα πρέπει να χρησιμοποιούνται με μέτρο.
Αν τα ξεσπάσματα επιδεινώνονται ή δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμα, θα πρέπει οι γονείς να το αναφέρουν στον παιδίατρο.
Η συμβουλή του θα πρέπει οπωσδήποτε να ζητείται αν τα ξεσπάσματα δεν υποχωρούν, αλλά αντίθετα επιδεινώνονται μετά την ηλικία των τεσσάρων ετών, είναι βίαια και προκαλούν τραυματισμούς, αν το παιδί παραπονιέται για σωματικά συμπτώματα και είναι νευρικό, αν συνηθίζει ως αντίδραση να κρατά συχνά την αναπνοή του, καθώς και όταν ο γονιός αδυνατεί να το αντιμετωπίσει και να επιβάλει μια τιμωρία.
