Υπάρχουν δύο μορφές δυσχρωμιών των δοντιών.
Οι χρωματισμοί των δοντιών εκ των έξω που οφείλονται σε διάφορους χρωμογόνους παράγοντες (τρόφιμα, ποτά, τσιγάρα, οδοντιατρικές επεμβάσεις, στοματικά διαλύματα) και οι χρωματισμοί των δοντιών εκ των έσω.
Εσωτερική δυσχρωμία μπορεί να προκληθεί λόγω αλλαγών που συμβαίνουν μέσα στον ίδιο τον πολφό του δοντιού μετά από έναν τραυματισμό ή τη νέκρωσή του.
Η φθορίωση (υπερβολική πρόσληψη φθορίου κατά την παιδική ηλικία), μπορεί να οδηγήσει σε χρωματικές αλλαγές.
Ορισμένα φάρμακα (τετρακυκλίνη, δοξυκυκλίνη) σε παιδιά κάτω των 8 ετών μπορούν να ενσωματωθούν στη δομή των δοντιών και να προκαλέσουν δυσχρωμίες.
Αυτό μπορεί να συμβεί και κατά την εμβρυική περίοδο, αν αυτά τα αντιβιοτικά λαμβάνονται από τη μητέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Τέλος υπάρχουν ορισμένα νοσήματα που προκαλούν τη δυσχρωμία των δοντιών εκ των έσω, λόγω της μεταφοράς και εναπόθεσης μέσω των αγγείων του πολφού χρωστικών που παράγονται στο αίμα ή σε άλλα όργανα του σώματος (χολερυθρίνη, πορφυρίνη).
Θεραπεία
Η λεύκανση των δοντιών ενός στόματος μοιάζει με ένα κερασάκι πάνω σε μια τούρτα.
Τόσο τα ούλα όσο και τα δόντια, θα πρέπει να είναι υγιή και η λεύκανση να αποτελεί την τελευταία πινελιά σε ένα όμορφο χαμόγελο.
Επιπλέον θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η λεύκανση είναι μια φυσιολογικά αναστρέψιμη διαδικασία και ότι για να συντηρήσουμε για μεγάλο χρονικό διάστημα τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ακολουθήσουμε:
– Αποτελεσματική και συστηματική στοματική υγιεινή, βουρτσίζοντας τα δόντια 3 φορές την ημέρα από 3 λεπτά κάθε φορά.
– Χρήση ειδικής λευκαντικής οδοντόπαστας με διττανθρακικό νάτριο, καθώς και χρήση μιας οδοντόβουρτσας με ίνες και μικροσφαιρίδια που επιτρέπουν την ήπια απόξεση των κηλίδων, εξασφαλίζοντας μια μη διαβρωτική λεύκανση των δοντιών.
Πρόληψη τερηδόνας
Πρωταρχικό παράγοντα στην εκδήλωση οδοντικής τερηδόνας αποτελεί η οδοντική μικροβιακή πλάκα.
Στην πλάκα υπάρχουν κάποια τερηδογόνα μικρόβια με σημαντικότερα τους στρεπτόκοκκους.
Η ζάχαρη και το άμυλο που προέρχονται από τη διατροφή μας, αποτελούν την μεγαλύτερη πηγή ενέργειας για τα μικρόβια της οδοντικής πλάκας.
Το τελικό προϊόν του μεταβολισμού αυτών των ουσιών είναι οργανικά οξέα που προκαλούν πτώση του pH της πλάκας και του σάλιου με αποτέλεσμα να δημιουργείται όξινο περιβάλλον.
Οι οδοντικοί ιστοί απασβεστώνονται με την παρουσία οξέων, δηλαδή αφαιρούνται από την αδαμαντίνη των δοντιών τα άλατα ασβεστίου και φωσφόρου.
Ο τρίτος παράγοντας που εμπλέκεται στην εμφάνιση της τερηδόνας σχετίζεται με το ίδιο το άτομο: η θέση του δοντιού, η χημική σύσταση του σάλιου, η δομή της αδαμαντίνης.
Όσο πιο ώριμη είναι η αδαμαντίνη, τόσο η αντίσταση του δοντιού στην τερηδόνα είναι μεγαλύτερη.
Τα δόντια που έχουν βγει πιο πρόσφατα, συγκριτικά με άλλα που είναι παλαιότερα εμφανίζουν μεγαλύτερη ευπάθεια στην τερηδόνα.
Η πρόληψη της τερηδόνας περιλαμβάνει βούρτσισμα των δοντιών μετά από κάθε γεύμα με μια οδοντόπαστα ενισχυμένη σε οργανικό φθόριο.
Μετά το βούρτσισμα η χρήση ενός φθοριούχου στοματικού διαλύματος θα ενισχύσει την ανθεκτικότητα του σμάλτου των δοντιών και θα βοηθήσει στην απομάκρυνση της οδοντικής πλάκας που είναι η αρχή του κακού για τον σχηματισμό της τερηδόνας.
Ράνια Λέχου, Φαρμακοποιός, Διευθύντρια Τμήματος Εξειδικευμένων Υπηρεσιών Εκπαίδευσης, Pierre Fabre ΕΛΛΑΣ ΑΕ
www.y-o.gr