Η υπογλυκαιμία συνοδεύεται από ορισμένους μύθους που εμποδίζουν την αντιμετώπισή της και θέτουν σε κίνδυνο τους ασθενείς.
Παρότι δεν είναι σοβαρή κατάσταση και δεν θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των ασθενών, καλό είναι να γνωρίζουμε τι από όσα ακούγονται είναι αλήθεια και τι μύθος.
Στη συνέχεια ξεδιαλύνουμε μερικούς διάσημους μύθους που κυκλοφορούν γύρω από την υπογλυκαιμία και τους λόγους που δεν πρέπει να τους πιστεύετε.
Μύθος 1: Ο οργανισμός δεν μπορεί να συνέλθει μόνος του από την υπογλυκαιμία
Πολλοί ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη παθαίνουν υπογλυκαιμία (συνήθως στον ύπνο τους) και την ξεπερνούν, δίχως να το αντιληφθούν.
Αυτή είναι η επονομαζόμενη ανεπίγνωστη υπογλυκαιμία κατά την οποία ο πάσχων δεν εκδηλώνει συμπτώματα.
Πολλές φορές η ανεπίγνωστη υπογλυκαιμία αντιμετωπίζεται από τον ίδιο τον οργανισμό, δίχως να χρειαστεί κατανάλωση υδατανθράκων.
Η αυτόματη διόρθωση της υπογλυκαιμίας επιτυγχάνεται χάρη στην φυσιολογική αντίδρασή του όταν μειωθεί το σάκχαρο κάτω από το φυσιολογικό.
Η αντίδραση αυτή ενεργοποιεί μηχανισμούς που θα το αυξήσουν, κυρίως αξιοποιώντας το αποθηκευμένο γλυκαγόνο στο ήπαρ και συνθέτοντας γλυκόζη από άλλες ουσίες.
Υπολογίζεται ότι η ανεπίγνωστη υπογλυκαιμία προσβάλλει το 5-10% των ατόμων με διαβήτη.
Μύθος 2: Η υπογλυκαιμία δεν χρειάζεται αντιμετώπιση
Η υπογλυκαιμία δεν είναι μία στιγμιαία κατάσταση αλλά μπορεί να διαρκέσει αρκετή ώρα.
Η μέση διάρκεια είναι 5-10 λεπτά την ημέρα, που ο ασθενής είναι ξύπνιος, την αντιλαμβάνεται και την αντιμετωπίζει.
Τη νύχτα όμως μπορεί να κρατήσει πολύ περισσότερο (έως και 1 ώρα), αν ο ασθενής δεν ξυπνήσει.
Όταν όμως ο οργανισμός προσπαθεί επί ώρα να αυτοδιορθώσει το σάκχαρο, το απορρυθμίζει.
Και αυτό διότι από κάποια στιγμή και μετά κάνει υπερδιόρθωση, δηλαδή παράγει ανεξέλεγκτα σάκχαρο.
Στην ανεξέλεγκτη παραγωγή σακχάρου (ή νεογλυκογένεση, όπως λέγεται επιστημονικά) συμμετέχουν οι μύες, το ήπαρ και ο λιπώδης ιστός.
Η συνέπειά της είναι η αύξηση του σακχάρου, το οποίο μπορεί να ξεπεράσει τα 200 ή και τα 250 mg/dl για 12 ή περισσότερες ώρες.
Η υπερδιόρθωση μπορεί να συμβεί σε πάσχοντες από οποιονδήποτε τύπο διαβήτη και φυσικά είναι επιζήμια για τον οργανισμό.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι, όπως προαναφέρθηκε, ότι ο μηχανισμός της αυτοδιόρθωσης δεν λειτουργεί σε όλους.
Επομένως κινδυνεύουν να επιδεινωθεί η υπογλυκαιμία τους και να πέσει επικίνδυνα χαμηλά το σάκχαρό τους.
Μύθος 3: Ο μηχανισμός της αυτοδιόρθωσης της υπογλυκαιμίας είναι εξίσου αποτελεσματικός σε όλους τους διαβητικούς
Η ικανότητα του οργανισμού να αυτοδιορθώνει τα επίπεδα του σακχάρου είναι αναποτελεσματική σε μερικούς ασθενείς.
Οι ασθενείς αυτοί είναι κυρίως:
– Όσοι πάσχουν από διαβήτη επί πολλά χρόνια
– Όσοι παρουσιάζουν συχνά σοβαρές υπογλυκαιμίες.
– Όσοι παθαίνουν ανεπίγνωστη υπογλυκαιμία.
Η αναποτελεσματικότητα του μηχανισμού αυτοδιόρθωσης εξηγεί γιατί μερικές φορές πέφτουν σε κώμα οι ασθενείς, δίχως κανείς να καταλάβει τι συνέβη.
Μύθος 4: Η λύση στις υπογλυκαιμίες είναι να πηγαίνει κανείς για ύπνο με υψηλό σάκχαρο
Το σάκχαρο πρέπει να είναι μέρα-νύχτα όσο το δυνατόν πιο κοντά στο φυσιολογικό και όχι άλλοτε να βρίσκεται στο ζενίθ και άλλοτε στο ναδίρ.
Ιδανικά, ένα άτομο με διαβήτη πρέπει να μπαίνει για ύπνο με τιμές σακχάρου μεταξύ μεταξύ 100 και 150 mg/dl.
Εάν ένας πάσχων από διαβήτη παίρνει ινσουλίνη και έχει το βράδυ σάκχαρο πάνω από 180 mg/dl, πρέπει να πάρει λίγη ινσουλίνη (1-3 μονάδες) ταχείας δράσης για να το διορθώσει. Ωστόσο τέτοιου είδους διόρθωση δεν χρειάζονται όσοι παίρνουν αντιδιαβητικά χάπια.
Οι συνεχείς αποκλίσεις από τις φυσιολογικές τιμές, αυξάνουν τον κίνδυνο επιπλοκών και μακροπρόθεσμα μπορεί να υπονομεύσουν σοβαρά την υγεία.
