Σύμφωνα με επιστημονική μελέτη, τα άτομα που πάσχουν από οστεοαρθρίτιδα γόνατος μπορούν να βρουν την μεγαλύτερη ανακούφιση από αερόβιες δραστηριότητες όπως το περπάτημα, η ποδηλασία και η κολύμβηση. Αυτές οι μορφές άσκησης φάνηκαν να είναι οι πιο αποτελεσματικές για την ανακούφιση του πόνου, τη βελτίωση της κίνησης και την ενίσχυση της ποιότητα ζωής συνολικά.
Οι επιστήμονες τονίζουν ότι, παρότι και άλλες μορφές άσκησης μπορούν να προσφέρουν πρόσθετα οφέλη, η αερόβια δραστηριότητα πρέπει να παραμείνουν ο ακρογωνιαίος λίθος της θεραπείας. Η οστεοαρθρίτιδα εμφανίζεται όταν ο χόνδρος που προστατεύει τα άκρα των οστών φθείρεται, προκαλώντας πρήξιμο, δυσκαμψία και πόνο. Μπορεί να επηρεάσει οποιαδήποτε άρθρωση, αλλά τα γόνατα επιβαρύνονται συχνότερα.
Περίπου το 30% των ενηλίκων άνω των 45 ετών εμφανίζουν ενδείξεις οστεοαρθρίτιδας γόνατος στις ακτινογραφίες, και περίπου οι μισοί από αυτούς αντιμετωπίζουν σημαντικούς πόνους και προβλήματα κινητικότητας.
Η ανάλυση των ερευνητών βασίστηκε σε 217 τυχαιοποιημένες κλινικές δοκιμές που διεξήχθησαν μεταξύ 1990 και 2024. Συνολικά, η έρευνα περιελάμβανε 15.684 συμμετέχοντες και συνέκρινε πολλαπλές κατηγορίες ασκήσεων – συμπεριλαμβανομένων προγραμμάτων αερόβιας γυμναστικής, ευλυγισίας, ενδυνάμωσης, νου-σώματος, νευροκινητικών και μικτών προγραμμάτων – με ομάδες ελέγχου.
Αν και οι δοκιμές διέφεραν ως προς την ποιότητα, η ομάδα των ερευνητών αξιολόγησε την αξιοπιστία των δεδομένων, χρησιμοποιώντας το διεθνώς αναγνωρισμένο σύστημα GRADE. Εξέτασαν τέσσερις βασικούς δείκτες:
- Μείωση του πόνου
- Σωματική λειτουργία
- Ικανότητα βάδισης
- Ποιότητα ζωής
Κάθε δείκτης μετρήθηκε σε τρία χρονικά σημεία:
- Βραχυπρόθεσμα (4 εβδομάδες)
- Μεσοπρόθεσμα (12 εβδομάδες)
- Μακροπρόθεσμα (24 εβδομάδες)
Σύμφωνα με τα ευρήματα που προέκυψαν, σε σύγκριση με τις ομάδες ελέγχου, η αερόβια άσκηση φάνηκε να συμβάλλει τόσο στην βραχυπρόθεσμη όσο και στη μεσοπρόθεσμη μείωση του πόνου ενώ φάνηκε επίσης, να βελτιώνει τόσο την βραχυπρόθεσμη όσο και την μακροπρόθεσμη σωματική λειτουργία. Βελτίωσε επίσης την απόδοση της βάδισης και την ποιότητα ζωής σε βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο διάστημα.
Άλλες μορφές άσκησης είχαν επίσης ευεργετική επίδραση. Οι ασκήσεις νου-σώματος (π.χ. γιόγκα) ήταν πιθανό να παρέχουν βραχυπρόθεσμη βελτίωση στην σωματική λειτουργία, οι νευροκινητικές ασκήσεις πιθανώς ενίσχυσαν τη βραχυπρόθεσμη απόδοση της βάδισης και οι ασκήσεις ενδυνάμωσης ή οι μικτές ρουτίνες βελτίωσαν τη λειτουργία μεσοπρόθεσμα.
Κι ενώ τα παραπάνω αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά, οι ερευνητές αναγνώρισαν ορισμένους περιορισμούς της μελέτης. Πολλά αποτελέσματα προήλθαν από έμμεσες συγκρίσεις, ορισμένα αποτελέσματα δεν διέθεταν μακροπρόθεσμα δεδομένα και μικρότερες μελέτες ενδέχεται να επηρέασαν ορισμένα πρώιμα ευρήματα.
Παρά τους περιορισμούς αυτούς όμως, οι ερευνητές περιγράφουν την μελέτη τους ως μία από τις πιο ολοκληρωμένες και επίκαιρες αξιολογήσεις της άσκησης για τη διαχείριση της οστεοαρθρίτιδας γόνατος. Πιστεύουν ότι τα ευρήματα αυτά μπορούν να συμβάλλουν στις πιο στοχευμένες και αποτελεσματικές συστάσεις για την καλύτερη καθοδήγηση των ασθενών.
Η επιστημονική μελέτη έχει δημοσιευθεί στο επιστημονικό περιοδικό BMJ.
