Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης ορίζεται ως σοβαρή και ανεξήγητη εξάντληση, που διαρκεί περισσότερο από 6 μήνες, οδηγώντας σε μείωση ή ακόμη και εγκατάλειψη όλων των δραστηριοτήτων.
Αυτό είναι ένα σύνθετο, σοβαρό και μακροχρόνιο σύνδρομο, που χρίζει άμεσης αντιμετώπισης.
Συμπτώματα και διάγνωση
Τα ακόλουθα συμπτώματα είναι μεταξύ των διαγνωστικών κριτηρίων για το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης:
• Σοβαρή κόπωση, για τουλάχιστον 6 μήνες.
• Απουσία προσδιορισμένης αιτίας για αυτή τη θεαματική εξάντληση, που δεν σχετίζεται με έντονη σωματική δραστηριότητα και δεν βελτιώνεται από την ανάπαυση.
• Σημαντική μόνιμη κόπωση με σημαντική μείωση ή επιδείνωση του επιπέδου των προσωπικών, επαγγελματικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων.
• Η κατάσταση της κόπωσης αυξάνεται με μέτρια σωματική άσκηση.
Τα συμπτώματα αυτά μπορεί να διαρκέσουν από μερικούς μήνες έως αρκετά χρόνια με πιθανές υποτροπές, εάν δεν αντιμετωπιστούν.
Λάβετε υπόψη ότι το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης δεν πρέπει να συγχέεται με τη «χρόνια κόπωση», που είναι εγγενής σε οποιαδήποτε σοβαρή ασθένεια.
Θεραπευτικές προσεγγίσεις για το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης
Δεν υπάρχει ειδική θεραπεία για το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης.
Βασίζεται σε ολοκληρωμένη φροντίδα με την ενεργό συμμετοχή του ασθενούς, με στόχο την ανακούφιση των συμπτωμάτων και τη βελτίωση της αυτονομίας και των λειτουργικών του ικανοτήτων.
Επιπλέον, είναι πάντα εξατομικευμένη, λαμβάνοντας υπόψη την αξιολόγηση του σωματικού και ψυχολογικού αντίκτυπου και των οικογενειακών, κοινωνικών και επαγγελματικών επιπτώσεων.
Λειτουργική αποκατάσταση
Αποτελείται από τη δημιουργία ενός προγράμματος πολύ προοδευτικής σωματικής δραστηριότητας, σε συνεργασία με έναν επαγγελματία με ειδίκευση στον τομέα αυτόν.
Ο ασθενής συμμετέχει ενεργά και αποφασίζει για τον εαυτό του την ένταση και το ρυθμό της άσκησης.
Αρχικά, οι περίοδοι δραστηριότητας μπορεί να είναι πολύ μικρές και χαμηλής έντασης (2 έως 3 λεπτά τρεις φορές την εβδομάδα).
Σημειώστε ότι αυτές οι ασκήσεις βοηθούν άμεσα στην καταπολέμηση της κόπωσης και έμμεσα αποτρέποντας την απώλεια μυών.
Αντιθέτως, η συνολική ανάπαυση και ο περιορισμός των κινήσεων αντενδείκνυται αυστηρά.
Συμπεριφορικές θεραπείες
Ταυτόχρονα, ο ασθενής πρέπει να μάθει για τα χαρακτηριστικά της νόσου του, προκειμένου να μάθει να προσαρμόζεται σε αυτήν και τις συνέπειές της, ιδίως ρυθμίζοντας τις δραστηριότητές του.
Αυτή η προσαρμοστική συμπεριφορά, η οποία συνίσταται στον καθορισμό των στόχων δραστηριότητας του ατόμου, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις ικανότητές του, διευκολύνεται από την παρακολούθηση της γνωστικής και συμπεριφορικής θεραπείας.
Διαχείριση επιβαρυντικών παραγόντων
Οι επιβαρυντικοί παράγοντες που σχετίζονται με το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης πρέπει να διερευνηθούν και να ληφθούν υπόψη.
Τέτοιους παράγοντες αποτελούν οι αλλεργίες, οι πεπτικές διαταραχές, οι διαταραχές του ύπνου, οι αναπνευστικές διαταραχές, οι διαταραχές που προκύπτουν από μετατραυματικό στρες, καθώς και λοιμώδεις εστίες (οδοντιατρική, ΩΡΛ, κ.λπ.) του οργανισμού.
Θεραπείες με φάρμακα
Μέχρι σήμερα, οι φαρμακευτικές αγωγές δεν έχουν αποδείξει την αποτελεσματικότητά τους στη συνολική αντιμετώπιση του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης (ανοσοθεραπεία, ορμονική θεραπεία, κορτικοστεροειδή, αντιιικά, βιταμίνες, συμπληρώματα διατροφής κ.λπ.).
Ωστόσο, είναι συνήθης πρακτική η χρήση φαρμάκων για τη θεραπεία συγκεκριμένων συμπτωμάτων, όπως αντικαταθλιπτικά για κατάθλιψη, αναλγητικά για πόνο, αγχολυτικά κ.λπ.
