Η μοναξιά είναι ένα συναίσθημα γνώριμο σε όλους τους ανθρώπους.
Για άλλους είναι παροδική και για άλλους μόνιμη που τους συντροφεύει στην καθημερινή ζωή τους.
Η μοναξιά είναι ένα ζήτημα που πλήττει κυρίως τους ηλικιωμένους, χωρίς να αποκλείεται και στις νεότερες ηλικίες, και έχει δυσάρεστες επιπτώσεις για την ψυχολογία.
Μελέτες όμως έχουν δείξει ότι κάποιοι άνθρωποι είναι περισσότερο ευάλωτοι στη μοναξιά απ’ ότι άλλοι, κι αυτό φαίνεται να είναι γονιδιακή κληρονομιά.
Δεν κληρονομούμε γονίδια μοναξιάς αλλά τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε τη μοναξιά, δηλαδή το πόσο επώδυνο είναι για εμάς να νιώθουμε μόνοι.
Σε ψυχοκοινωνικό επίπεδο, οι άνθρωποι που βιώνουν χρόνια μοναξιά συνήθως δεν πιστεύουν ότι αξίζουν μια βαθιά, ουσιαστική σχέση, οπότε είναι πεπεισμένοι ότι κι αν προσπαθήσουν θα λάβουν απόρριψη, άρα δεν μπαίνουν καν στον κόπο της προσπάθειας.
Την ίδια στιγμή οι κοινωνίες δομούνται όλο και περισσότερο σε βάσεις ανθρώπινης απομόνωσης και οι άνθρωποι συχνά έχουν πολλές επαφές αλλά όχι βαθιές και ουσιαστικές.
Ακόμη περισσότερο, μελέτες δείχνουν ότι η κοινωνική απομόνωση, μεταδίδεται από άτομο σε άτομο εντός όποιου κοινωνικού δικτύου.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, η μοναξιά μπορεί να βλάψει σοβαρά την υγεία.
Πολλά άτομα που υποφέρουν από μοναξιά εμφανίζουν επίσης σημάδια κατάθλιψης και αγχώδων διαταραχών.
Ο αποκλεισμός από τις κοινωνικές επαφές κάνει δύσκολη την συνύπαρξη με άλλα άτομα και συνεπώς τα άτομα αυτά δεν μπορούν εύκολα να συνάψουν υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις, ειδικά μετά από μεγάλα διαστήματα κοινωνικού αποκλεισμού.
Ακόμη, είναι στατιστικά πιθανότερο τα άτομα που υποφέρουν από μοναξιά να εμφανίζουν σκέψεις αυτοτραυματισμού και αυτοκτονίας.
Τα καλά νέα είναι ότι η μοναξιά αντιμετωπίζεται.
Το πρώτο βήμα «ασφαλούς» κοινωνικοποίησης για έναν μοναχικό άνθρωπο είναι να ξεκινήσει να σχετίζεται σε ασφαλή πλαίσια, παραδείγματος χάριν σε μια κοινωνική οργάνωση όπου μπορεί αρχικά να παρέχει εθελοντισμό, σε μια πολιτιστική ενέργεια ή σε μια δημοτική κίνηση.
Τέτοιες δομές είναι ο ιδανικότερος και ασφαλέστερος χώρος για ένα τέτοιο άτομο καθώς ο γενικότερος στόχος είναι η παροχή φροντίδας άρα το κλίμα είναι εξ ορισμού θετικό.
Όταν καταφέρουμε να αποκτήσουμε μια τέτοια επαφή θα πρέπει να θυμόμαστε ότι κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος, πως ούτε εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε τέλειοι απέναντι στον εαυτό μας, οπότε χρειάζεται να μπορούμε να δεχτούμε και την αδυναμία του άλλου.
Η ομαδική ψυχοθεραπεία σε ομάδες με άτομα που πάσχουν από παρόμοια προβλήματα είναι μία ακόμη καλή ιδέα που θα προσφέρει όχι μόνο την απαραίτητη ψυχολογική υποστήριξη αλλά θα μας φέρει και σε επαφή με άτομα που μπορούμε να ταυτιστούμε και να νιώσουμε λιγότερο διαφορετικοί.
