Ξεκινώντας από την Αθήνα, υπολογίστε ότι θα φτάσετε σε περίπου μία ώρα στη Χαλκίδα.
Από εκεί, θα ακολουθήσετε τον δρόμο της Αρτάκης και σε μισή ώρα περίπου θα φτάσετε στην πανέμορφη Στενή.
Ένα χωριό προικισμένο με πλούσια φύση, φημισμένο για τα τρεχούμενα νερά, τα πλατάνια, τις καστανιές και το καλό φαγητό.
Βρίσκεται χτισμένο σε υψόμετρο 440 μέτρων στις παρυφές της Δίρφυος, του ψηλότερου βουνού του νησιού και χάρη στα περιποιημένα σπιτάκια με τις κόκκινες κεραμοσκεπές και τις ολάνθιστες αυλές αλλά και τα τρεχούμενα άφθονα νερά που κυλούν μέσα στο χωριό θεωρείται το ωραιότερο ορεινό χωριό της, ούτως ή άλλως υπέροχης, Εύβοιας.
Το χωριό φημίζεται για τις πυκνές χιονοπτώσεις που δέχεται κατά τους χειμερινούς μήνες, φαινόμενο που οφείλεται στα ψυχρά βορειοανατολικά ρεύματα στα οποία είναι εκτεθειμένη η περιοχή της Δίρφυς.
Η οροσειρά της Δίρφυος πήρε το όνομά της από την ψηλότερη κορυφή της, τη (το) Δέλφη(ι), που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.743.
Στην αρχαιότητα, υπήρχε στη Δέλφη ο ναός της Διρφύας Ήρας, σε ανάμνηση των γάμων της με τον Δία, που σύμφωνα με μία εκδοχή του μύθου έγιναν εκεί.
Από τη Δίρφη ξεκινούν τα δύο μεγαλύτερα ποτάμια της Εύβοιας, ο Μεσσάπιος και ο Λήλας, ενώ η λαογραφία μας έχει προικίσει με δεκάδες θρύλους για δράκους και νεράιδες που κατοικούν στο όμορφο βουνό.
Ένας από τους πιο γνωστούς θρύλους είναι ο εξής:
Τον 19o αιώνα ζούσε µια κοπέλα στο χωριό.
Ήταν απελπισµένη και δυστυχισμένη γιατί οι γονείς της την αποµάκρυναν από τον µεγάλο έρωτά της και δεν την άφηναν να τον παντρευτεί.
Η στεναχώρια της για την άδικη απόφαση των γονιών της ήταν µεγάλη, τόση που δεν την άντεξε και αυτοκτόνησε, πέφτοντας από το µεγάλο βράχο που φαίνεται στην είσοδο του χωριού.
Μετά από λίγο καιρό και οι γονείς της πέθαναν.
Σήµερα, πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως κάποια βράδια, έχουν ακούσει κλάµατα και ουρλιαχτά στο σηµείο της αυτοκτονίας.
Σηκώνοντας δε το βλέµµα τους στο βράχο, βλέπουν την αέναη σκιά µιας κοπέλας που φαίνεται σαν να φοράει ένα άσπρο νυφικό φόρεµα.
Να προχωράει σιγα σιγά πάνω στο βράχο, να κοντοστέκεται και µετά από λίγο να πέφτει.
Και αυτό όπως λένε οι αυτόπτες µάρτυρες γίνεται ξανά και ξανά και θα γίνεται για πάντα.
Αν δεν πιστεύετε την ιστορία, πηγαίνετε ένα βράδυ στο βράχο της Στενής.
Ίσως και να δείτε το φάντασµα της απελπισµένης νεκρής νύφης.
Ίσως και να ακούσετε το θρήνο της.
Το κλάµα που θα µαρτυράει αιώνια τα βάσανά της…
Περίπου 600 μέτρα μετά τα τελευταία σπίτια του χωριού βρίσκεται «η Βρύση του Γιατρού» μια ειδυλλιακή τοποθεσία με τρεχούμενα νερά, χιλιάδες καταπράσινα πλατάνια, μια σκεπαστή πέτρινη βρύση «του γιατρού», ένα ξωκλήσι, μερικές ταβερνούλες και μερικούς ντόπιους μικροπωλητές που πουλούν γλυκά του κουταλιού, μέλι, φρούτα, καρύδια, κάστανα, ρόδια, τσάι του βουνού, ρίγανη, χυλοπίτες, κρασάκι χύμα κλπ.
Από δω και πάνω ο δρόμος χώνεται μέσα στο πυκνό δάσος της Στενής, που αποτελείται από μικτή βλάστηση: δίπλα στο ποταμάκι κυριαρχούν τα πλατάνια, ψηλότερα όμως τη σκυτάλη παίρνουν οι καστανιές και τα έλατα.
Λίγα μέτρα πιο πάνω από χωριό Άγιος Αθανάσιος του δήμου Διρφύων – Μεσσαπίων, βρίσκεται το σπάνιας ομορφιάς φαράγγι της Αγάλης.
Έχει μήκος ένα χιλιόμετρο και οι κοίτες του είναι κατάφυτες με πλατάνια και οργιώδη βλάστηση.
Οι καταπράσινες πλαγιές, τα τρεχούμενα νερά και οι απόκρημνοι βράχοι με τους ποικίλους χρωματισμούς συνθέτουν ένα υπέροχο μπουκέτο φυσικής ομορφιάς.
Στο φαράγγι κυλά γάργαρο νερό που στην διαδρομή σχηματίζει μικρούς καταρράκτες.
Ο επισκέπτης θα δει ρυάκια να σκίζουν με ορμή τους απόκρημνους βράχους.
Μέσα στο φαράγγι βρίσκεται και η σπηλιά με την ονομασία Βοϊδοκλέφτρα για την οποία έχουν βρεθεί στοιχεία κατοίκησης από την νεολιθική εποχή.
Μάλιστα στο χωριό Γλυφάδα (πρώην Τσέργες) έχει βρεθεί νεολιθική δεξαμενή ενώ εκεί βρίσκεται και το δρακόσπιτο της Δίρφυς.
