Κατοικίδια, τα τετράποδα μέλη της οικογένειάς μας που δε μεγαλώνουν ποτέ και που παραμένουν εκεί κοντά μας, ό,τι κι αν αλλάξει στην καθημερινότητά τους. Το baby talking, δηλαδή ο «μωρουδίστικος» τρόπος ομιλίας στα κατοικίδιά μας προέρχεται ουσιαστικά από μία φυσική παρόρμηση, την οποία νιώθουμε όταν κοιτούμε τον σκύλο ή τη γάτα μας. Προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε μαζί του με τον πιο γλυκό τρόπο που έχουμε και φυσικά κατανοώντας ότι είναι δύσκολο και για εκείνο να εκφράσει όσα θέλει να μας «πει».
Πολλές φορές μάλιστα ο συγκεκριμένος τρόπος ομιλίας δείχνει και την προστατευτικότητά μας απέναντι σ’ ένα μέλος της οικογένειάς μας, που αγαπάμε πολύ και γνωρίζουμε πως είναι πιο αδύναμο και πως σε αυτό τον κόσμο έχει μόνο εμάς. Γι’ αυτό και είμαστε όλος ο κόσμος του!
Baby talking στα κατοικίδιά μας: Τι λέει η επιστήμη
Στο πλαίσιο σχετικής έρευνας η ομάδα του επιστήμονα Τόμπι Μπεν-Άντερετ από το City University της Νέας Υόρκης έδειξε σε 30 γυναίκες εικόνες κουταβιών, ενήλικων κι υπερήλικων σκύλων. Οι γυναίκες έπρεπε να αντιδράσουν σ’ αυτές τις φωτογραφίες με κάποιον ιδιαίτερο χαιρετισμό. Στο πρώτο μέρος της διαδικασίας οι ερευνητές ηχογράφησαν και κατέγραψαν τις αντιδράσεις των γυναικών. Στο δεύτερο μέρος οι επιστήμονες λειτούργησαν αντίστροφα, βάζοντας σε σκύλους διαφόρων ηλικιών (όχι μόνο κουτάβια) να ακούσουν τα ηχογραφημένα.
Η έρευνα έδειξε ότι οι άνθρωποι που συμμετείχαν, απευθύνονταν στους σκύλους κάθε ηλικίας όπως θα έκαναν σ’ ένα μικρό παιδί. Όταν απευθύνονταν σε κουτάβια, η φωνή γινόταν ακόμη πιο ψηλή και λεπτή. Και στο δεύτερο μέρος της έρευνας φάνηκε ότι κυρίως τα κουτάβια αντιδρούσαν περισσότερο στη «μωρουδίστικη» γλώσσα, δηλαδή στο λεγόμενο ως baby talking. Τι ακριβώς έκαναν; Αντιδρούσαν πιο γρήγορα στο άκουσμα των ηχογραφημένων, πλησίαζαν πιο γρήγορα στα ηχεία κι αφιέρωναν περισσότερο χρόνο απ’ ότι τα μεγαλύτερα σε ηλικία, σκυλιά.
Από την άλλη οι σκύλοι μεγαλύτερης ηλικίας δεν είχαν την ίδια, ας το πούμε έντονη αντίδραση κι ο ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι σκύλοι έμαθαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους να αγνοούν ανθρώπινους ήχους, που δεν προέρχονται από τα αφεντικά τους.
Το συμπέρασμα βάσει των ευρημάτων είναι ότι ο υψηλός τόνος βοηθάει στη διατήρηση της προσοχής του ζώου και μάλιστα αποτελεί ιδανική λύση για την περίοδο εκπαίδευσης ενός κουταβιού ή ενός μικρού σε ηλικία, ζώου. Παράλληλα τα κατοικίδια ανταποκρίνονται στις δικές μας συναισθηματικές αλλαγές, οι οποίες εκφράζονται και μέσα από τις διακυμάνσεις της φωνής μας. Όσο για το baby talking, ενισχύει τον δεσμό με το κατοικίδιο επειδή αυξάνει τα επίπεδα της ωκυτοκίνης (γνωστή κι ως η ορμόνη της αγάπης) τόσο στους τετράποδους φίλους όσο και στους ανθρώπους.
Πως να μιλάμε στα κατοικίδιά μας
Αρχικά ναι, δεν είναι ταμπού να μιλάμε στα κατοικίδιά μας αφού το έχουν και το έχουμε ανάγκη. Είναι μία μορφή επικοινωνίας, η οποία δεν έχει λεκτική αντίδραση αλλά έχει σίγουρα συναισθηματική.
Σε ό,τι αφορά στους σκύλους, αντιδρούν σηκώνοντας τα αυτιά, κουνούν την ουρά τους, έρχονται πιο κοντά κι ανταποκρίνονται πιο εύκολα σε εντολές που μπορεί να δώσουμε εκείνη τη στιγμή. Οι γάτες ωστόσο δεν ενθουσιάζονται το ίδιο, αλλά μπορεί να γυρίσουν το κεφάλι ή να πλησιάσουν ακούγοντας μία απαλή φωνή να καλεί το όνομά τους.
Κατοικίδια και φωνή: Ο τρόπος που τους μιλάμε, κάνει τη διαφορά
Αυτή η «φωνή χαράς» προκαλεί θετικά συναισθήματα στα κατοικίδια, βελτιώνει την επικοινωνία μαζί τους, βοηθάει στην εκπαίδευση και προκαλεί το αίσθημα της αγάπης και της ασφάλειας. Η μαλακή, υψηλή φωνή ενεργοποιεί αυτόματα τα ένστικτα φροντίδας μας, τα ίδια που χρησιμοποιούμε και με τα βρέφη. Το κατοικίδιό μας γίνεται μέλος της οικογένειας και η ομιλία μας το αντανακλά.
Επομένως ο «μωρουδίστικος» τρόπος ομιλίας στα κατοικίδια:
- Ενισχύει το αίσθημα της φροντίδας
- Συμβάλλει στην καλύτερη επικοινωνία
- Ενισχύει τον δεσμό ανθρώπου- τετράποδου
- Είναι μία κοινή σε όλους γλώσσα, τρυφερότητας και ζεστασιάς
