Χθες έκανα μια εσωτερική συζήτηση με το αγόρι μου, μια συζήτηση που μάλλον θα θέλεις να κάνεις και εσύ, αγαπητή αναγνώστρια, για τον έρωτα. Κατά τη διάρκεια διαλείμματος στο σινεμά αποφάσισα να πάρω τη κατάσταση στα χέρια μου. Ετσι, τον ρώτησα για τα συναισθήματα του. Μου μίλησε για τις προηγούμενες σχέσεις του και γεγονός ότι ήταν κυριως σαρκικες. Μιλησε και είπε ότι είναι η πρώτη φορά που αισθάνεται για κάποια έτσι. Ειπε ότι δεν τον ενδιαφέρει μόνο η εμφάνιση μου, αλλά η ουσία. Μιλήσαμε για το αν με αγαπάει πραγματικά ή απλώς περνάει το χρόνο του μαζί μου. Εκείνος τότε μου είπε ότι με αγαπάει αληθινά, και ότι έχει ερωτευτεί τη ψυχή μου. Ένιωσα για πρώτη φορά ότι έχω αγαπήσει τόσο πολύ έναν άνθρωπο. Πώς θα κάνεις λοιπόν μια ουσιώδη κουβέντα με το αγόρι σου; Πως θα συζητήσετε για τα πιο ενδόμυχα κομμάτια της καρδιάς σας;
Για να γίνει μια τέτοια συζήτηση, πρέπει πρώτα να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Τι νιώθεις; Τι φοβάσαι; Τι θέλεις να μάθεις από εκείνον; Όταν μπεις σε αυτή τη διαδικασία, η κουβέντα παύει να είναι ένα τεστ για εκείνον και γίνεται μια εξερεύνηση του τι πραγματικά υπάρχει ανάμεσά σας. Εγώ ξεκίνησα λέγοντας απλά: «Θέλω να νιώσω σίγουρη για το πώς με βλέπεις, γιατί εγώ σε βλέπω πολύ σοβαρά».
Μην προσπαθήσεις να ελέγξεις τη ροή ή το αποτέλεσμα της συζήτησης. Οι πιο όμορφες στιγμές έρχονται όταν αφήνεσαι. Όταν εκείνος μου είπε ότι αγαπάει τη “ψυχή μου”, δεν το περίμενα — αλλά αυτή η φράση ήταν σαν να άνοιξε ένα παράθυρο. Ένα παράθυρο που φώτισε τις σκιές των ανασφαλειών μου. Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια· χρειάζεται παρουσία, προσοχή και μια δόση θάρρους.
Το πιο δύσκολο σημείο της κουβέντας ήταν όταν τον ρώτησα: «Έχεις ποτέ σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς εμένα;». Εκείνος σιώπησε λίγο, και μετά είπε: «Το έχω σκεφτεί, και κάθε φορά καταλήγω ότι δεν θέλω να τη ζήσω». Αυτή η φράση με έκανε να καταλάβω πως η αγάπη, όταν είναι γνήσια, δεν φοβάται τις δύσκολες ερωτήσεις. Τις αγκαλιάζει και τις μετατρέπει σε βαθύτερη σύνδεση.
Αν είσαι έτοιμη για μια τέτοια συζήτηση, πρότεινέ της να γίνει σε έναν χώρο ή μια στιγμή που νιώθετε και οι δύο άνετα. Μην την ξεκινήσεις όταν κάποιος είναι κουρασμένος ή απορροφημένος. Εγώ του το πρότεινα ένα βράδυ που καθόμασταν στο μπαλκόνι, με δύο ποτήρια κρασί και ανοιχτό ουρανό. Η ατμόσφαιρα βοηθάει πολύ στο να πέσουν οι άμυνες.
Θυμήσου επίσης πως η εσωτερική συζήτηση δεν τελειώνει σε μία βραδιά. Είναι μια αρχή. Από τότε που κάναμε αυτή τη συζήτηση, άλλαξε κάτι στον τρόπο που κοιταζόμαστε. Δεν είναι ότι λύθηκαν όλα ή ότι δεν υπάρχουν πια αμφιβολίες — αλλά τώρα ξέρουμε ότι μπορούμε να μιλήσουμε. Και αυτό είναι τεράστιο.
Και κάτι τελευταίο: αν δεν πάρεις την απάντηση που ήλπιζες, μην το δεις σαν ήττα. Είναι νίκη να ζητάς αλήθεια. Είναι νίκη να επιμένεις για κάτι πιο βαθύ. Η σχέση που χτίζεται πάνω στην ειλικρίνεια, είτε κρατήσει είτε όχι, πάντα σε κάνει δυνατότερη. Οπότε, αγαπητή αναγνώστρια, όταν έρθει η στιγμή, μίλα. Μίλα με την καρδιά σου.
Από τη Φωτεινή Τζουβελέκη, Φοιτήτρια φιλοσοφίας